Iers mos stata ook bekend als Chondrus crispus, C. ocellatus en C. Yendoi. Het groeit in de zee langs de Ierse rotskust, bevat veel jodium en ondersteunt de normale werking van de schildklier. Maak er thee, pudding of soep van. Na het koken is het opnieuw te gebruiken.
De mossen zijn groen tot donker rood of paars van kleur. Zij hebben een sponzige structuur, met vertakte bladeren en een smalle gekrulde of gedraaide vorm. Deze zeewieren groeien in grote clusters en hebben iets weg van miniatuur loofbomen. Ze zijn 8-18 cm hoog. Iers mos vindt men Noordoost kust van de Verenigde Staten, Europa, Schotland, Ierland, Japan. In het midden van de getijdenzone op rotsen; op de kust na een storm. Ook op Prince Edward Island in Canada wordt veel Iers mos gevonden en gebruikt.
Iers mos is een meerjarige plant. Oogsten in het voorjaar tot laat najaar door in zee te waden of het zeewier vanuit een bootje op te harken. Wordt gebruikt ook als een verdikkingsmiddel in soepen, stoofpotten, jus, sla dressings, aspics, taarten, gelei, pudding en jams. De smaak is zout en zwavelachtig. Iers mos is rijk aan eiwit, jodium, ijzer, natrium, fosfor, magnesium, calcium, koper, zwavel, vitamine A, carrageen, antioxidanten.
Als pudding, pap, of drank bewijst het ons onschatbare diensten. Wij moeten eigenlijk voor elke maaltijd een kop Iers mos drinken, eventueel met citroen en honing voor de smaak. Werp na het koken en uitzeven de plantjes (wier) niet weg, maar kook ze opnieuw en gebruik ze voor thee of voor een koude drank. Men kan Iers mos ook rauw eten, fijngesneden, en men kan het bij de sla gebruiken.
Iers mos bezit plantaardige substanties en heeft biochemische zouten. Men kan Iers mos in melk koken (geitenmelk is het beste omdat de geit kieskeuriger is op de keuze van haar voedsel, van kruiden houdt en geen of bijna geen melk geeft als zij zich niet goed voelt, hetgeen men niet allemaal van de koe kan zeggen).
